Verhaal van Dorien 4 daagse vorming XP-basic

Op 12 november neem ik ’s avonds gepakt en gezakt afscheid van mijn gezin en trein ik naar Sint-Joris-Weert. Onderweg ontmoet ik enkele deelnemers die hetzelfde avontuur zullen beleven. We voelen ons allemaal een beetje onwennig. Wat staat er ons  te wachten? Wat zullen we moeten doen? Waarom moeten we een voorwerp meenemen dat onszelf symboliseert? De kriebels zijn bij elk van ons aanwezig.

Een herinnering vanuit mijn jeugdjaren komt op… Een glimlach verschijnt…

Anasse en Nicolas, onze 2 begeleiders, verwelkomen ons.
Alvorens we actief aan de slag gaan, krijgen we de opdracht om gedurende deze 4-daagse in elke opdracht een uitdaging te steken voor onszelf. Treed eens uit je comfortzone en probeer te ontdekken wat erbuiten voor jou misschien nog ligt. Wanneer is er een grens voor jou bereikt en wanneer zou je net nog dat tikkeltje verder kunnen gaan?

…Dit kan intens en confronterend worden…

De eerste opdrachten zetten in op vertrouwen en veiligheid in elkaar. Al snel merken we dat dit heel verschillend is voor elk van ons. Op een werpzeil gaan liggen terwijl de rest van de groep het zeil vasthoudt en je omhoog gooit. P gaat met het volste vertrouwen liggen en zegt ‘ja gooi maar’, maar M twijfelt… Ga ik dit wel doen? Gaan ze me wel opvangen? Wat als het mis gaat? Toch doet ze het. In de reflectiemoment nadien staan we stil bij hoe dit voor elk van ons was. Hoe veilig voelde je je tijdens deze opdracht en waarom? Wat heb jij nodig om je veilig te kunnen voelen? We stellen onszelf in vraag. Waarom is dit eigenlijk zo moeilijk voor mij? Voel ik me dan echt niet snel veilig? Of heeft dit met vertrouwen te maken? M twijfelde bij de opdracht, maar toch heeft ze dit gedaan? Waarom? Heeft dit te maken met het verleggen van haar grenzen of speelt groepsdruk hierin een rol voor haar?

…Ieder van ons is met zijn persoonlijk proces van start gegaan…

In de volgende opdrachten worden we uitgedaagd om onszelf tegen te komen in de thema’s: samenwerken, communicatie, actie reactie, …
Aan de hand van verschillende reflectiemethodieken worden we getriggerd om dieper na te denken over onszelf.

…Na een toch wel stevige eerste dag zoeken we ’s avonds de gezelligheid, warmte  en rust van het haardvuur op. Hoewel, rust? Er maalt iets in mijn hoofd.

‘Als je je gevoel waarmee je deze ochtend bent opgestaan moet omschrijven aan de hand van een kleur, welke kleur zou dat dan zijn?’ Goedemorgen, we zitten samen in de cirkel en doen een rondje. Er wordt gepeild naar onze gemoedstoestand. Dit zit bij iedereen wel oké. Een nachtje slapen heeft ons deugd gedaan. ‘Oké, dan gaan we een stapje verder vandaag’, klinkt het. Er wordt ons meegedeeld dat we een hoogteparcours gaan doen.

Ik krijg al lichtjes het koude zweet. Ik ben niet zo’n fan van hoogtes. Misschien ligt hier voor mij wel de grootste uitdaging in?

We krijgen uitleg van een begeleider die ons zal beveiligen over de zwevende balken, de evenwichtsbalk en de pamperpaal. Enkelen onder ons krijgen lichtjes in hun ogen, zijn klaar om deze uitdaging aan te gaan. Anderen staan er stilletjes bij, zoekende naar hun rustpunt… Ik behoor tot de laatste groep. Ik klim de ladder op die me naar de trapjes leidt tot aan de zwevende balk. Een lotgenoot doet hetzelfde en klimt op de zwevende balk die op 1 meter parallel tegenover de mijne hangt. We grijpen elkaar vast en moeten de afstand van de balk samen oversteken. Mijn knieën knikken, mijn handen zijn klam, ik voel de angst in mij opkomen. Ik treed buiten mijn comfortzone.
Waarom voel ik me nu bang? Ik zit in een harnas vastgemaakt aan een touw waarmee ik beveiligd wordt door iemand op de grond die me nauwlettend in de gaten houdt en zal ingrijpen wanneer het nodig blijkt te zijn. Waarom dan die angst? We schuiven samen op, ik voel mijn lichaam bibberen, stapje voor stapje zijn we de afstand aan het overbruggen. Ik en mijn kompaan focussen ons op onze ademhaling, we zoeken naar ons rustpunt, maar die ligt niet binnen ons bereik. We gaan verder. Door ons evenwicht verkeerd te leggen, voelen we dat de balken verder uit elkaar gaan hangen, nog een stapje tot plots de krampen in mijn armen ervoor zorgen dat ik mijn kompaan moet lossen en we vallen beiden een meter naar beneden, waar we direct worden opgevangen door onze beveiliger die ons veilig terug aan de grond zet.

Wat een ervaring. Wat een vragen door mijn hoofd. Wat is nu de echte reden van dit angstig gedrag? Waarom reageer ik zo?  Het houdt me de komende uren nog bezig, tot ik begin te zien vanwaar dit komt. Het wordt me duidelijker: het thema dat hier achter schuilt herken ik vanuit andere situaties in mijn leven. Ik heb inzicht verworven door middel van een ervaringsgerichte opdracht. Net zoals gisteren en waarschijnlijk ook de komende dagen nog zal gebeuren.

MAAR het is niet wat het is, het is wat ik er mee ga doen!

‘Mede door deze ervaring ben ik ervan overtuigd dat jongeren ook op een ervaringsgerichte manier tot inzicht kunnen komen in hun eigen gedrag en dit kan leiden tot gedragsverandering. Deze begeleidersfilosofie neem ik graag mee in mijn begeleidend werk op HCA Oost-Vlaanderen.’

Dorien Matthijnssens, Psycho-sociaal begeleidster Leerproject